Pasen 2024
We spreken heel gemakkelijk over natuurwetten, maar hebben dingen wel een natuurlijke oorzaak?
Zwarte aarde veranderd in gele crocus
is onvervalste hocus-pocus
Deze regels van Piet Hein* wijzen erop waarom zoveel verschillende tradities in deze tijd van het jaar feesten vieren waarbij ze knielen en bewonderen: uit pure verwondering. Zelfs mensen die niet verbonden zijn met een religieuze traditie, kennen deze verwondering. Het is een grondhouding van de religiositeit die alle mensen van nature eigen is. Uit deze houding ontstaan alle religies, als uit een gemeenschappelijke wortel.
Toen ik de crocussen zag in de kloostergang buiten, kwam het idee in me op om mijn Paasbrief aan jullie, mijn dierbare vrienden en vriendinnen, dit jaar te beginnen met deze foto. Eerbiedige verwondering voor het mysterie van het leven – een verwondering die ons altijd in de lente weer overvalt - is de eerste stap naar vertrouwen in het leven. We kunnen toch zeker vertrouwen op de levenskracht die voor onze ogen wonderen als een crocusbloem voortbrengt. Diezelfde kracht verricht ook wonderen in ons.
Zijn we ons überhaupt bewust van de wonderen die zich afspelen in ons eigen lichaam? Iedere seconde worden rond 2.5 miljoen bloedcellen aangemaakt en even veel sterven er af. En dat is slechts één voorbeeld. Wat zou het überhaupt betekenen deze levenskracht niet te vertrouwen? En wat in ons werkt, kan ook door ons verder werken wanneer we alles wat we in ons leven tegenkomen, tegemoet treden vol vertrouwen in de kracht van het leven.
De duisternis die ons van alle kanten omringt, is heel erg diep. Maar vertrouwen in het leven zal ons ervoor behoeden dat het in ons binnenste ook duister wordt. Het leven wil steeds meer levendigheid op steeds grotere hoogte en bereikt zijn doel op een manier die wij ons niet kunnen voorstellen. Daarop kunnen wij vertrouwen. Daarom wens ik jullie de moed het licht van vertrouwen in het leven de wereld in te dragen.
Jullie broeder David
Een voorbeeld van deze moed is Ecosia, een gratis zoekmachine die Google helemaal kan vervangen en de inkomsten van reclames gebruikt om iedere 0,8 seconde een boom te planten : https://www.ecosia.org.
Gebruik alsjeblieft:https://www.ecosia.helpsoutdocs.com/article/ 478-use-ecosia-chrome
*Piet Hein (1905 – 1996), Deense wiskundige, uitvinder, schrijver en dichter.
Vertaling: Annemarie Verschoor- ten Dam
Kerst 2023
Beste familie en vrienden,
De dagen zijn kort. Het winterse daglicht neemt vroeg af, terwijl ik naar de meesjes kijk die nog gauw een paar zonnebloempitten pakken van het vogelhuisje voor mijn raam. Vanuit mijn leunstoel kan ik de hele dag naar ze kijken, over de rand van mijn computer heen. Wanneer ze ’s avonds wegvliegen, wordt het stil. Maar ik blijf naar buiten kijken, naar de sneeuw die valt en het invallende donker, en geniet van de speciale stemming van dit donkerste seizoen van het jaar.
Dit is ook de tijd van het jaar waarin alle grote tradities een feest van licht, een feest van hoop vieren. Maar zijn die vieringen werkelijk meer dan enkel fluiten in het donker? Ik denk aan de toestand in onze wereld en stel mijzelf de vraag: is de wijze waarop wij, deerniswekkend, het nieuws uitzetten en onze jaarlijkse familierituelen opnieuw opvoeren, eigenlijk niet lichtzinnig? Gaat het hier om meer dan jeugdherinneringen en sentimentaliteit? Welnu, ik denk van wel. Ik heb in al de verschillende manieren waarop wij dit jaargetijde vieren een kenmerk gevonden dat ze gemeenschappelijk hebben en dat bevrijdend werkt: allemaal bieden ze op hun best de gelegenheid voor wat mijn vriend Anthony Chavez “Kosmische Tranen” noemt, tranen waarin pijn en vreugde samen stromen.
Let jij er op of je zulke tranen in je voelt opkomen? We negeren ze meestal of vergeten ze snel, maar ze zijn een geweldig geschenk. Ze maken ons hart gereed om ons door het leven te laten pakken en te laten leiden. Meestal houden we het stuur met onze handen krampachtig vast. Maar op die aangrijpende momenten wanneer krampachtigheid oplost in tranen, krijgt het leven een kans het over te nemen. En het leven weet het beter.
Als we ons hart sluiten voor de pijn van de wereld worden onze feesten oppervlakkig. Als we die pijn onze hoop laten verpletteren, verdwalen we in het donker. Tranen waarin pijn en vreugde stromen doen recht aan het leven in volheid. Inderdaad, we zijn verdwaald, maar het Leven weet de weg naar huis.
Dit dan is mijn vurige wens voor jullie bij dit jaargetijde: deze speciale tranen op te merken wanneer ze komen. Ze reinigen onze ogen en laten ons zien dat het zin heeft het Leven te vertrouwen en elkaar te vertrouwen. Moge dit ons veilig de weg wijzen door 2024.
Jullie broeder David
(Uit het Engels vertaald door Annemarie Verschoor – ten Dam)
Kerst 2022
Beste vrienden en vriendinnen,
Dit jaar ben ik eerder naar Argentinië gevlogen dan in andere jaren, dus vier ik Kerstmis midden in de zomer. Zoals ieder jaar, word ik diep geraakt door de bekende Advent melodieën in ons monastieke getijdenboek, maar wanneer ik opkijk van mijn boek, zie ik – in plaats van sneeuw in de sparren – de abrikozenboom voor mijn raam en sta ik voor de bijna hopeloze taak dagelijks de rijpende oogst te beschermen tegen groepen papagaaien.
Omdat ik de gebruikelijke uiterlijkheden van deze feestelijke tijd mis, moet ik me op het wezenlijke richten. Tot mijn verrassing, merk ik dit jaar iets op dat ik me nog nooit eerder gerealiseerd heb: hoe belangrijk het voor ons is om samen met vrienden te vieren, ja, hoe nauw gemeenschap en vieren bij elkaar horen.
Ook wanneer we alleen vieren, voelen we ons in ons hart met onze vrienden verbonden. In eenzaamheid kan niemand vieren. Tafel en altaar worden pas feestelijk door een vierende gemeenschap. Daarom is dit jaar gemeenschap voor mij het sleutelwoord geworden voor het vieren van dit feestelijke jaargetijde.
Niets is dringender noodzakelijk in onze tijd dan dat we op alle gebieden het verloren geraakte saamhorigheidsgevoel weer opbouwen. We kunnen de grote opgaven waar we voor staan alleen gemeenschappelijk oplossen: overbevolking, verwoesting van het milieu, klimaatverandering, maatschappelijke kloven, corruptie … maar hoe kunnen wij daar als eenling mee beginnen? Precies, bij het samen vieren.
Daarom vraag ik jullie, mijn vrienden, dringend om wanneer je aan de feesttafel zit, ook dan heel bewust te denken aan gevoelige onderwerpen – arbeidsmigranten, oorlogsslachtoffers, hongerige kinderen – en durf ze misschien zelfs te noemen. Het vraagt tact om hierover te spreken tijdens feestelijke bijeenkomsten en zal niet altijd het geschikte moment zijn; alleen jij kunt beoordelen of het goed is dit te doen. Maar wanneer het ook maar even kan, laten we elkaar dan vragen, wat kan ik persoonlijk doen om ergens een sociale kloof te overbruggen. Alleen als we bereid zijn dit te doen zal de belofte van Kerstmis – ‘ Vrede op aarde!’ werkelijkheid worden.
Moeder en kind zijn het archetype van gemeenschap en zullen dat blijven. De moeder ziet het kwade in haar kind als het nog-niet-goede. En we kunnen allemaal leren om naar de wereld te kijken met de ogen van een moeder. Dan kunnen we – zonder het kwade goed te praten – op een creatieve manier met het nog-niet-goede omgaan. Misschien kunnen die papagaaien, die in groepen samen leven, ons iets leren over gemeenschap. Misschien kunnen we leren van bijen en mieren, zonder uit het oog te verliezen wat er goed is aan individuele vrijheid.
Het is allemaal zo urgent dat ik het moet riskeren dat het lijkt alsof ik erdoor geobsedeerd ben. Vergeef me, alsjeblieft. Per slot van rekening is het een blijde boodschap. Uiteindelijk gaat het erom het leven te vieren vol vreugde - niet oppervlakkig, maar waarachtig, en dat betekent in gemeenschap. Deze vreugde wens ik jullie voor iedere dag van 2023 en ver in de toekomst.
Jullie broeder David,
Uit het Engels vertaald door Annemarie Verschoor – ten Dam